Napiętnowana

Opowiem historię o dziewczynie, jednej z wielu
Takiej samej jak inne i jej udręczeniu,
Pełnoletnia nie była, lecz musiała dorosnąć
Ukarana za to, że starała się nie potknąć.

Powiedz mi, dlaczego, czy to jest sprawiedliwe,
że dziewczyna cicho żyjąc cicho duszą ginie,
Powiedz mi, dlaczego cierpieć ma za innych,
Ofiara systemu, gdzie z niewinnych robią winnych

Rodziców nie poznała, na krótko bidul zwiedziła,
Była tylko niemowlakiem, za miłością tęskniła,
Obcy ludzie dali dom i serce którego pragnęła,
Dzięki nim dorastając wiele w życiu osiągnęła.

Powiedz mi, dlaczego, czy to jest sprawiedliwe,
że dziewczyna cicho żyjąc cicho duszą ginie,
Powiedz mi, dlaczego cierpieć ma za innych,
Ofiara systemu, gdzie z niewinnych robią winnych

Ale szczęście jak wiadomo nie może trwać wiecznie,
Urzędnicy w końcu wzięli jej los w swoje mściwe ręce,
Chcąc ukarać rodziców, co odważnie tyranii się stawili,
Ukarali troje dzieci, tak bezbronnych z tej rodziny.

Powiedz mi, dlaczego, czy to jest sprawiedliwe,
że dziewczyna cicho żyjąc cicho duszą ginie,
Powiedz mi, dlaczego cierpieć ma za innych,
Ofiara systemu, gdzie z niewinnych robią winnych

I znowu bidul, ten sam co był przed laty wielu,
Dziewczyna tylko stała, w cichym otępieniu
Wreszcie coś w niej pękło, łzy zaczęły płynąć,
Zmuszona się ugiąć, niesłusznie się winiąc

Powiedz mi, dlaczego, czy to jest sprawiedliwe,
że dziewczyna cicho żyjąc cicho duszą ginie,
Powiedz mi, dlaczego cierpieć ma za innych,
Ofiara systemu, gdzie z niewinnych robią winnych

Teraz żyje pośród tłumu, a jednak tak samotna,
Nadzieję straciła, mówi „Tak już musi zostać”
Zniknęła cała radość, w niepamięć poszły pasje,
Tylko dlatego że inni chcieli udowodnić swoje racje

Powiedz mi, dlaczego, czy to jest sprawiedliwe,
że dziewczyna cicho żyjąc cicho duszą ginie,
Powiedz mi, dlaczego cierpieć ma za innych,
Ofiara systemu, gdzie z niewinnych robią winnych

Poczułam, jak coś mnie ściska w żołądku, zaczęłam krążyć po pokoju. W tę i z powrotem. Kurczowo zacisnęłam palce na metalowej barierce jednego z dwóch piętrowych łóżek, oddychając ciężko. Raia, spokojnie, pomyślałam, już dobrze. Łzy cisnęły mi sie do oczu, kurczowo przytuliłam do siebie pluszowego żółwia. Czułam się tak, jakby ściany na mnie napierały

Tak właśnie przeżyłam kolejny już podczas pobytu w Przechowywalni atak paniki. Atak spowodowany brakiem stabilności, a co za tym idzie poczucia bezpieczeństwa

Tu nie ma czegoś takiego jak stabilność. Jedne dzieciaki przychodzą, inne odchodzą. Wychowawcy po 12 godzinach pracy wracają do swoich domów, rodzin. Nigdy nie wiadomo, kiedy osoba, do której się przywiązaliśmy zniknie na zawsze, zostawiając w nas kolejną pustkę.

Niektórzy z was pomyślą, że taki atak paniki to nic. Ja osobiście potrzebuję dużo samozaparcia, żeby w jego trakcie nie zrobić sobie fizycznej krzywdy, co sprawia, że jeszcze bardziej się boję. I spirala się nakręca, koło się zamyka.

Nie wiem, co robić...

   - Mamo, nie chcę tam wracać...
Chwyciłam ją za rękę i przytuliłam się do niej, potrząsnęła głową ze smutkiem. Również tego nie chciała. Ale nie było wyboru.

Nie, nie jestem kilkuletnim dzieckiem, które nienawidzi wracać do przedszkola. Jestem prawie osiemnastoletnią dziewczyną, która nienawidzi wracać do Domu Dziecka. Która płacze często, ale zawsze w ukryciu.

W internecie jestem znana jako Raia Moon, więc i tu pisać będę pod tym pseudonimem. Jak ktoś mnie zna to się zorientuje, że to ja jestem autorką tego bloga. Urodziłam się 09. 07. 2001roku w turystycznym mieście na Dolnym Śląsku.

W życiu od zawsze miałam pod górkę. Najpierw tuż po urodzeniu porzuciła mnie biologiczna matka, ojciec jest nieznany. Na krótko, bo do 07. 12. 2001 trafiłam do Domu Dziecka, skąd trafiłam do wspaniałej rodziny zastępczej. Jak widać początki bywają trudne.

Ale! Jak łatwo wywnioskować ze wstępu aktualnie przebywam w tzw. Przechowywalni Dzieci. Jak to się stało, skoro byłam w rodzinie zastępczej? Patologia? Alkoholizm? Przemoc? Nie.

Nieudolność urzędników.

Wybaczcie, że nie opiszę całej tej sytuacji, ale już to zrobiłam na stronie Piekielni: link. Właśnie po to, żeby nie tłumaczyć tego od początku. Na blogu chcę zawrzeć swoje aktualne przemyślenia i rozterki.

Interesuję się sztuką. Szykuję się do roli wokalistki i gitarzystki na Youtube, jestem współzałożycielką grupy animatorskiej Forest Animation Land, gdzie pełnię funkcję głównej scenarzystki. Robię prace techniką quillingu, szydełkuję i szyję z filcu. Tańczę. Interesuję się webmasterstwem, marzę o nauce jazdy konnej. Czytam książki, gram w gry. Rozwiązuję łamigłówki. Jestem zwykłą dziewczyną.

Dziewczyną z piętnem Domu Dziecka.